Bijeljina
Jevrejska opština u Bijeljini je bila brojna i stara. Ona je imala sagrađen svoj hram još 1895. godine. Svi Jevreji, u granicama svojih sposobnosti, radili na prosperitetu svoga grada. Davali sa korisne i realne inicijative i sami preuzimali dužnosti i obaveze za njihovo ostvarivanje. Zahvaljujući njihovim akcijama grad je znatno napredovao na ekonomskom i kulturnom polju. Sav ovaj rad i oduševljenje potpuno su iščezfi 1941. godine.
Odmah poslije okupacije zemlje domaći „kulturbundovci" stavili su se na raspolaganje njemačkoj vojsci. Oni su već u aprilu 1941. godine započeli opštu pljačku jevrejskih radnji i stanova. U blizini Bijeljine nalazilo se selo „Petrovo Polje", u kome je živjelo dosta Nijemaca. Odmah po okupaciji ovo selo je promijenilo ime u „Schonborn". To je bilo ime jednog njemačkog majora koji je komandovao prilikom zauzeća Bijeljine. Domaći Nijemci odmah su zauzeli sve jevrejske radnje, i to ne kao povjerenici, već su se ponašali kao vlasniei. Prave vlasnike tih radnji vodili su na prisilne radove, zlostavljali ih i raspolagali njima kao svojim robovima.
Tokom 1941. godine Jevreji iz Bijeljine su u više mahova po naređenju Karla Lajtenbergera, krajslajtera Kulturbunda i folksdojčera Hajnriha Vinterkorna morali da predaju novac, zlato i dragocjenosti, jer su im zaprijetili strijeljanjem ako ne izvrše naređenje.
U području Bijeljine živjelo je do rata preko 400 Jevreja. Niko nije smio ostali kod svojih kuća, izuzev dvije žene u mješovitom braku, od kojih je jedna ubijena. U logore je odvedeno 200 Jevreja, od kojih se nijedan nije vratio. Od prebjeglih na oslobođenu teritoriju, kao aktivisti i borci NOP, poginulo ih je 11, 7 su bili uhvaćeni od 13 SS divizije. Ostatak se spasio prelaženjem na oslobođenu teritoriju, bjekstvom na italijansko-okupaciono područje i u vojnom zarobljeništvu.
PINTO, Avram, Jevreji Sarajeva i Bosne i Hercegovine, Veselin Masleša,Sarajevo, 1987, ISBN 86-21-00090-3
Jevreji Bijeljine